හුදකලාව

මේ දුක මහ බරකි මට
තනිවම දරනු බැහැ එය
නොතේරෙන කවියක
දවටා එවමි ඔබ වෙත

කැඩපතක් වෙත හිඳ
මා යට සොයන කල මා
පිරිපුන්ව පෙනෙතත්
තිබූ යමක් නැති බව හැඟේ මට

රළ පෙළක වෙරළක
අහඹු එක් බෙලි කටුවක
හෝ ගාන හිස් බව
රැව් නඟයි නොනැවතී මා තුළ
පුරුදු මහ දිග රැයක
අවදිව දකින සිහිනෙක
මා හා එකම මග යන
කිසිවෙක් නොමැත මා හට
තනිවෙලා අදවන තුරුත් මම

නාඩන් සරසවිය

ඉස්සර වගේ රබරොසියා පිපෙනවද
මැයි මල් බලන්නට බඹරුන් ඇදෙනවද
"විරුසිසු" විජේරාමයෙ මක් කරනවද
සෝරත හිමියෝ මේවා තව ඉවසයිද

බැම්මේ ඉඳන් ටික ටික තෙල බෙදපු එවුන්
හැල්මේ ගොසින් රුග් එක මිස් කරපු එවුන්
කවුරුත් එකයි කම වාසිය හොයපු එවුන්
සරසවි නමයට මඩ මුසු කරපු එවුන්

පිට අය ඔපට අත දිගු කර බනින විට
ඉවසන් ඉන්න බෑ අම්මේ රිදෙයි මට
දූ දරු කැළත කළ නොමනත් කම් වලට
විදුදය පලිද උන්ගේ මව් වූ කමට

දිවයින සතර දිග්බාගෙන් ආපු පුතුන්
අද හොඳ තැන්වලය මවුනේ නුඹේ පිනෙන්
නැහැවුණු නමුදු පින් බිම ලේ කඳුළු වලින්
විදුදය විහිදුවයි නිරතුරු සුවඳ සඳුන්

නොලියූ කවක්

පිදුම
දියණියේ නුඹ දරා
පුරා දස මස් පුරා,
සනහස පෙරුම් පිරුවද
දුවේ නුඹ උපන් දා
වෙන් වීමු අපි, සදා
එයයි අපගේ
කටුක ඉරණම
එහෙත් දියණියේ,
කාල යාත්‍රාවෙන්
අතීතයට ගෙස්
පන්හිඳ සන්කොට
පිළිගන්වමි නුඹට මම,
කිව නොහැකි වූ
සදාදරණීය
නොලියූ කව.